Vita Nova

Dit is een kortverhaal dat ik ooit schreef voor een schrijfwedstrijd. Helaas ben ik er niet ver mee geraakt. Waarom deel ik deze verliezer dan met jullie?

Niets is perfect en uit alles kan men leren. Ik heb het zelf nog eens nagelezen en dacht eerst om het wat op te smukken met de "schrijfkennis" die ik ondertussen heb opgedaan. Na enkele minuten besliste ik om het toch niet te doen, omdat ik het interessant vind om de groei te laten zien die een mens/schrijver doorgaat.

En stiekem vind ik het toch leuk genoeg :-)

Maar misschien kunnen jullie dit beter beoordelen.

Veel leesplezier!

Het holografisch scherm waarop de vreemde video zich had afgespeeld verdween naadloos in het plafond. Caleb Malone lag in bed in een kille kamer, zijn ogen halfdicht geknepen door het felle licht die reflecteerde op de witte muren. De computer gegeneerde vrouw in de video had hem verteld dat hij in Vita Nova, het Medisch Centrum voor Cognitieve Verbetering oftewel MCCV lag. Caleb... Dat was zijn naam of tenminste toch volgens de video die hij net had gezien. Ze had hem verteld dat hij geopteerd had om zijn geheugen te laten wissen. Een pakket met nieuwe herinneringen werd voor hem samengesteld. Deze nieuwe herinneringen zouden in de loop van de volgende dagen komen binnensijpelen. De dame in de video had hem gezegd dat schok en ongeloof compleet normaal waren in deze situatie. Iedere klant ervaart dit stadium hetzelfde volgens haar, alsof dat hem moest gerust stellen. Blijkbaar had het brein even tijd nodig om deze nieuwe herinneringen te aanvaarden. Tot dan zou hij in het centrum verzorgd worden. In de video werd gezegd dat hij nog over alle vaardigheden zou beschikken zoals taal, gevoel van plaats, actuele kennis zoals de huidige president. En zijn huidige affaire met zijn assistente.

Hoe ze het deden, wist Caleb niet, maar hij wist bijvoorbeeld wel dat zijn lievelingseten pizza was. Is het dat wel echt of is dit mijn nieuwe favoriete eten? Ik zie mezelf meer als een hamburger man.

'Goedemorgen, meneer Malone,’ zei een damesstem. ‘Ik ben Lizzy, jouw verpleegster voor de komende dagen. Een bom informatie op uw bord hé, maar geen zorgen. Bij Vita Nova bent u in goede handen, duizenden mensen gingen u voor. Tegen het eind van de week lijken deze dagen een droom uit een ver verleden. Uw nieuw leven wacht op u, meneer Malone.

De glimlach van Lizzy leek wel op die van een etalagepop uit de vorige eeuw.

'Niet schrikken, ik neem nog even een scan van uw vitale functies.'

In haar ene had hield ze een transparante tablet en met de andere voerde ze een aantal manuele handelingen uit op het scherm. Een witte cilindervormige staaf hing boven zijn hoofd. Daaruit kwam een blauw licht die zijn lichaam scande van kop tot teen.

'Alles is volledig in orde, meneer Malone.'

Caleb schraapte zijn keel. 'W.. Wa.. Waarom?'

'Heeft onze sloeber niet opgelet tijdens de video? Ik snap het, u bent wat verward. Het vloerpersoneel krijgt geen details over de redenen van klanten die hun geheugen laten wissen. Policy, snapt u? Het hoofdkwartier zorgt ervoor dat alles perfect wettelijk verloopt,' zei Lizzy en ze gaf Caleb een knipoog.

'Zelfs als we het zouden weten,’ vervolgde ze. ‘dan zou ik het u nog niet vertellen, meneer Malone. Dat zou er natuurlijk voor zorgen dat we de procedure opnieuw mogen starten. Of erger.'

'Erger?'

'Wel, laat ons zeggen dat veel mensen… niet goed reageren als ze de redenen te weten komen waarom ze hun geheugen hebben gewist. Dat zorgt voor een overdosis stress. En dat zorgt voor..' Een andere vrouw in de ruimte schraapte haar keel en keek Lizzy streng aan.

'Had u verder nog iets gewenst, meneer Malone?'

Caleb slikte, voelde zijn schorre keel en zei, 'Water.'

******

Caleb zette zijn leeg glas water op het kastje naast zijn bed. Hij besliste dat hij een poging zou doen om te slapen maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan met het felle blauwe licht die hem om het halfuur scande. Af en toe flitsten beelden voorbij zijn geestesoog van een vrouw en van een hondje in een kartonnen doos met het deksel nog half op zijn kop. Hij had zich sinds die kerst nooit meer zo gelukkig gevoeld. Was dit een oude herinnering die zou verdwijnen of was dit één van zijn nieuwe herinneringen die zich nu aan het vastmaken was aan zijn hippocampus? De vraag waarom hij in hemelsnaam zijn geheugen zou willen wissen, bleef in zijn hoofd spoken. Welke gebeurtenis had ervoor gezorgd dat hij zijn hele leven wou vergeten? Zou zijn vrouw ervandoor zijn gegaan met zijn beste vriend? Of was zijn vrouw gestorven? Hij wist zelfs niet of hij wel van vrouwen hield? Misschien was de man van zijn leven ervandoor gegaan. Hij probeerde te slikken, maar merkte dat zijn keel nog steeds kurkdroog was. Met een trillende wijsvinger drukte hij op de rode knop op het scherm van de tablet die naast hem lag. Enkele minuten later ging de automatische schuifdeur open en kwam Lizzy binnen. 'Meneer Malone, wat kan ik voor u doen?' vroeg ze opnieuw met die akelige glimlach die op haar gezicht leek geschilderd.

'Wat als ik toch wil weten waarom ik hier ben? Kan dat?'

Lizzy keek naar de verzorgster door de transparante schuifdeur, nam haar tablet en begon te tokkelen. Haar vingers bewogen soepel over het oppervlak. Plots werd de schuifdeur een exotisch strand met palmbomen.

'Meneer Malone, ik zie dat u wat gestrest bent. Kan ik een rustgevend muziekje voor u opzetten?'

Caleb wreef met zijn hand in zijn haar en nam diep adem.

'Ik wil hier weg, ik wil mijn geheugen terug. Jullie moeten mijn herinneringen terug geven.' Zijn hart bonsde keihard in zijn keel. De golven op het artificieel strand gaven hem geen rust.

‘Meneer Malone, als u wil kan ik u even laten inslapen. Een druk op de knop en voor u het beseft, ligt u te snurken. Ik kan u zelfs laten dromen over dat mooie strand die u daar ziet.' Caleb sloeg met zijn vuist tegen het kastje die naast hem stond, het glas tuimelde op de grond en brak in duizend stukken.

'Ik wil geen valse dromen meer, hoor je me? Ik wil hier weg, met mijn geheugen intact. Nu!'

Het exotisch strand verdween, de schuifdeuren werden weer transparant en Caleb zag de verpleegster van eerder staan. De oudere dame kwam hem bekend voor. De deuren gingen open, ze kwam binnen en riep: 'Lizzy, kom hier!'

Lizzy keek naar de grond, draaide zich om en ging met de andere verpleegster in de hoek van de ruimte staan. Caleb kon maar enkele woorden van hun gesprek opvangen.

'-Wil…weg-

‘-Hoeveel… keer-'

De oudere verpleegster stond met haar armen gevouwen, knikte en stormde weer naar buiten. Lizzy kwam weer voor zijn bed staan.

'Caleb.. Ik bedoel meneer Malone, er is een mogelijkheid. Indien de klant dit wenst om een back-up van hun geheugen terug te plaatsen. Hiervoor dient een formulier digitaal ondertekend te worden. In het kort staat er dat het bedrijf niet aansprakelijk is voor eventuele verloren herinneringen en dat het geld niet kan teruggevorderd worden door de klant.'

'En dan kan ik meteen naar huis?'

Lizzy gaf hem een afkeurende blik. 'Volgens het protocol dient de klant hier te blijven voor observatie tot de herinneringen zijn aanvaard door het brein.' Ze twijfelde even, maar vervolgde toen, 'Er is een ander formulier die u kan ondertekenen om op eigen risico de faciliteit te verlaten.'

'Breng me die formulieren dan maar.'

Lizzy zuchtte en bewoog haar vinger in een opwaartse zwaai over haar tablet, een PING-geluid klonk op de tablet die naast Caleb lag.

'De formulieren, meneer Malone.'

Caleb nam zijn tablet vast, zag zichzelf in de reflectie en zag dat hij een stoppel had van een aantal dagen. Hij boog zijn hoofd en zag dat zijn wangen wat waren ingevallen.

'Voor u de twee formulieren ondertekend, meneer Malone. Er zit nog een videoboodschap bij. Ik raad u aan om deze eerst bekijken voor u verder actie onderneemt.'

'Van wie is deze boodschap?'

'Van u zelf, meneer Malone.'

Caleb legde zijn duim op de tablet, meteen sprong een applicatie open en begon een video te spelen. Hij zag een lege leren fauteuil, een bruine tafel ernaast waarop een glas met donkerbruine vloeistof stond. Een man kwam in beeld, ging zitten en nam het glas vast. Het was Caleb zelf of tenminste een versie van zichzelf. De man op het scherm was gladgeschoren en had een iets voller aangezicht.

De Caleb op het scherm schraapte zijn keel. 'Caleb, ik weet dat het raar moet zijn voor jou om een boodschap van jezelf te krijgen. Ik weet alvast dat het raar is om één in te spreken. Je hebt vast veel vragen en dat is terecht, maar ik zou je uitermate aanraden om dat dwangmatige deel van je brein die altijd op zoek is naar antwoorden even een dagje vrij te geven.' De man op het scherm walste even met zijn glas whisky en nam een slok.

'Sterk spul, maar de laatste tijd niet sterk genoeg, Caleb. Het pad met al de vragen die je nu hebt leiden naar antwoorden gevuld met één ding, Caleb. Pijn.' Caleb trok zichzelf op en ging rechter zitten in zijn bed.

'Ken jezelf hé, Caleb.' De glimlach van de man op het scherm verdween al even snel als die was gekomen.

'Ik weet dat jij nu jezelf niet kent, maar geloof in mij, Caleb. Ik ben jou, ik ben tenslotte de man die besloten heeft zijn geheugen te wissen. Zou ik dat doen, moest er geen geldige reden voor zijn? Stop hier je zoektocht en geniet verder van je leven, Caleb.' Hij zwolg de rest van zijn whisky naar binnen, smakte met zijn lippen en verdween uit het frame.

Caleb zuchtte en maakte aanstalten om zijn tablet uit te schakelen toen de man weer in beeld kwam.

'Indien je toch doordrijft... Er is een tweede deel van deze video die pas geactiveerd wordt nadat je in jouw appartement komt. Ontgrendel de applicatie wanneer je er bent, de GPS module zal jouw locatie verifiëren met de server. Ik smeek je een laatste keer. Doe het niet, Caleb. Alsjeblieft.' De man verdween weer uit beeld, het scherm werd zwart en daarna werd de tablet weer transparant.

******

Caleb dwaalde door de straten van de stad nadat hij beide formulieren ondertekend had in het centrum. De oudere verpleegster had hem aangekeken met een soort medelijden. Na enkele malen afslaan, kwam hij aan bij een gebouw die hij herkende als zijn huis. Hoe hij wist waar hij woonde ging hem te boven, maar hij had belangrijkere vragen nu. Hij stapte tot aan de deur, zag een scanner naast de klink hangen en legde zijn hand op het koude glas. Die lichtte groen op en de deur ging automatisch open. Zodra hij binnenkwam, klonk een damesstem boven zijn hoofd en ging het licht aan.

'Welkom terug, Caleb. Ik schakel jouw gewenste temperatuur in. Wens je te luisteren naar jouw favoriete muziek?'

Caleb had geen flauw idee wat zijn favoriete muziek was maar zei, 'Euh, nee. Dank je.'

Hij wandelde door zijn eigen huis die vreemd genoeg wel bekend voorkwam. Aan de rechterkant zag hij de leren fauteuil, scherven op de vloer en een bruine vlek op de muur. Hij ging de trappen op, stapte zijn slaapkamer binnen en merkte dat er één kussen aan de linkerkant van het bed lag. Beelden van dezelfde vrouw flitsten opnieuw door zijn hoofd. Hij deed zijn kast open en die hing vol met hemden en overjassen. Zijn broeken lagen opgeplooid op de schappen. De andere kant van de kast was leeg. Hij ging op het bed zitten, nam zijn tablet en opende de applicatie. Op het scherm werd gevraagd om zijn duim op de scanner te leggen. Nadat hij dit had gedaan, werd hij weer begroet door hetzelfde tafereel als eerder in het centrum. Deze keer stond de fles op de tafel naast het glas.

'Ik wist dat je het niet ging kunnen laten rusten. Waarom probeer ik soms nog? Zelfkennis, het begin van de wijsheid.’

De Caleb op het scherm draaide de dop van de fles en goot zijn glas tot aan de rand vol. Hij boog zich over het glas, zoog de eerste centimeter eraf en nam deze in zijn hand.

'En als ik jou of mezelf helemaal ken dan heb je zelfs niet gewacht tot dat de back-up volledig is terug gezet. Dat wil zeggen dat je nu nog steeds niet weet waarom ik jouw geheugen heb gewist. Waarom kan je nu nooit eens de dingen laten zoals ze zijn? Oh Jezus, ik begin nu al te klinken zoals haar. Moest ik zelf niet zo laf zijn…' De man dronk de rest van zijn glas leeg, maakte een soort aaah-geluid en zakte dieper in de fauteuil.

'Dus, idioot, dan heb je nog één kans om de rest van deze boodschap te verwijderen. Ga terug naar het centrum voor dat alle herinneringen terug komen! Wis je geheugen opnieuw en ga verder met je leven. Het is niet mogelijk om vooruit te gaan als je constant achterom kijkt.' De Caleb op het scherm nam deze keer gewoon de fles vast en begon daar van te drinken.

'En als je echt niet wil luisteren naar mij. Ga dan naar de tuin en ontgrendel de rest van deze video. Maar ik waarschuw je als je dat doet, kom dan niet wenen bij mij. Ik heb genoeg tranen gelaten.' Opnieuw werd het scherm zwart en werd Caleb begroet door zijn reflectie. Het verschil deed hem schrikken. Hij liet zichzelf achteruit vallen op het bed. Dikkere Caleb had makkelijk praten. Hij bevond zich niet in deze positie met een half geheugen, herinneringen die met mondjesmaat binnen sijpelden. Hoe kon hij deze ooit nog vertrouwen? Wetend dat deze zo makkelijk te manipuleren zijn. Wie zegt dat ze geen back-up terug gezet hebben met valse herinneringen? Kon hij de Caleb uit de video wel vertrouwen? Kon hij zichzelf vertrouwen? Allerlei verschrikkelijke scenario's spookten door zijn hoofd. Zou één daarvan diegene zijn die ervoor zou zorgen dat hij zijn geheugen had gewist? Binnen een aantal dagen zouden al zijn herinneringen terug komen en was alles terug als voorheen, wat dat ook mag betekenen. Ondertussen stapelden de vragen zich op in zijn hoofd. Zijn verstand werkte pijlsnel, zijn wangen voelden warm aan en er kwam een krop in zijn keel. Hij sprong recht en hield zijn vinger tegen zijn keel en voelde zijn hart snel bonzen. Het niet weten, dat is het ergste wat er bestaat.

In zijn tuin aangekomen zag Caleb een stenen pad die leidde naar een schuur. Hij draaide zijn hoofd naar de hoek van de tuin en zag een perk gele narcissen staan naast een hoop aarde. Hij haalde zijn tablet uit, deed dezelfde applicatie opnieuw open en ontgrendelde de rest van de videoboodschap. In een surrealistisch beeld zag hij zichzelf met zijn hoofd schudden, de fles whisky bijna volledig leeg.

'Jij stomme idioot. Ik wist het. Waarom probeer ik nog verder te gaan met ons leven? Kijk maar eens goed in de hoek van de tuin bij de gele narcissen.'

Caleb wandelde richting het bloemenperk en stopte net voor de berg met verse aarde.

'Haar naam was Evie.' Hoorde hij van beneden, zijn tablet hing in zijn hand naast zijn lichaam. Weer dezelfde beelden van die vrouw. Hij herinnerde zich haar glimlach, de kuiltjes in haar wangen, haar zachte handen in de zijne. Hij viel op zijn knieën.

'Ze was de liefde van je leven, Caleb. Maar jouw eigen ambitie en succes heeft het verkloot. Kijk naar dit kasteel van een huis. Je hoeft geen dag meer in je leven te werken als je dat niet wil. Maar bij het succes kwamen er buitenschoolse activiteiten kijken. Zo verblind door je eigen gedrag, tot ze op een dag jou confronteerde. Toen ben je door het lint gegaan.' Caleb liet de tablet vallen in het gras. 'Nee, Nee, leugenaar. Nee!' Hij liep naar de schuur, zwaaide de deur open en nam de schop vast zonder kijken. Terug aangekomen bij de berg aarde begon hij te graven als een gek.

'Snap je nu waarom ik ons geheugen moest wissen, Caleb. Het was dat of...' hoorde hij van de tablet die achter hem in het gras lag.

Hij bleef verder graven, aarde vloog in de lucht, het zweet stond op zijn voorhoofd.

'Ik heb je nog zo gewaarschuwd, idioot. Laat die oude koeien in de gracht zitten waar ze horen, verdomme.'

Caleb hoorde het kraken van glas en vermoedde dat de fles whisky tegen de muur was beland.

'Ik weet ook dat je me nu waarschijnlijk niet gelooft, maar als ik de uitleg in het centrum goed heb begrepen dan zullen de herinneringen van hoe je haar hebt afgeslacht snel genoeg binnen komen.'

Caleb stootte plots op iets hard en begon verder met zijn handen te graven. Hij klauwde en klauwde, voelde de aarde onder zijn nagels tot hij een zwarte geblutste doos vast had.

Wanneer hij de doos ophief werd hij geconfronteerd met een gruwelijk tafereel. Onder de zachte aarde zag hij een oogkas. Hij zag zijn handen om de nek van de vrouw, haar ogen bloedrood.

'Oh, nee. Evie, schatje. Dit kan niet waar zijn.'

Hij duwde zich af van het graf die hij eigenhandig had gegraven en ging zitten met zijn hand voor zijn mond. Hij stak zijn andere hand uit en merkte dat hij het trillen niet onder controle kreeg. Hij nam zijn tablet weer vast en hield die terug voor zijn gezicht. Hij knipperde met zijn ogen en zag de levenloze ogen van zijn vrouw. Hij proefde zout op zijn lippen.

'Ik heb nog een laatste geschenk voor je, Caleb, in de stijl van die vergeten, gewelddadige eeuw waar je zo van houdt. Ik vertrouw erop dat je de juiste keuze maakt.' De Caleb op het scherm stond recht en schakelde de camera uit. Hijzelf draaide richting de geblutste doos, nam deze vast en hief het deksel op. In de doos zat een lege fles whisky , een oude revolver en een foto van een echo. Oh nee, nee, nee. Door het trillen van zijn handen rolde er een enkele kogel van de ene hoek naar de andere. Onder de revolver lag een folder die besmeurd was met zwarte vingerafdrukken. Caleb nam de folder vast en las: 'Medisch centrum voor cognitieve verbetering. Uw nieuw leven wacht.'